ഫെലീഷ്യ ഡൊറോത്തി ഹെമാന്‍സ് എഴുതിയ വളരെ പ്രസിദ്ധമായൊരു ഇംഗ്ലീഷ് പദ്യമുണ്ട് ' കാസാബിയാങ്ക'. 1826 ലാണ് ആദ്യമായി ഇത് The New Monthly Magazine ല്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നത് .
ലോകമെമ്പാടുമുള്ള വിദ്യാര്‍ത്ഥികളെ ഒരു കാലഘട്ടത്തില്‍ ഇത്രയേറെ സ്വാധീനിച്ച ഒരു കവിതയോ കഥയോ വേറെ ഉണ്ടായിട്ടില്ല എന്നു തന്നെ പറയാം .
"The boy stood on the burning deck,
Whence all but he had fled;
എന്ന ഈ ആദ്യ വരികള്‍ അറിയാത്തവര്‍ അക്കാലത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. കാസാബിയാങ്ക എന്ന 12 വയസ്സുകാരന്റെ അച്ചടക്കബോധവും അനുസരണാശീലവും ഉത്തരവാദിത്വബോധവും ത്യാഗമനോഭാവവും ദേശസ്നേഹവും ഒക്കെ അതിന്റെ പാരമ്യതയില്‍ തന്നെ മഹത്വവത്കരിക്കപ്പെട്ട ഈ പദ്യത്തില്‍ അവതരിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത് ഒരു യഥാര്‍ത്ഥസംഭവം തന്നെ എന്നു പറയപ്പെടുന്നു.1798 ലെ നൈല്‍ യുദ്ധത്തില്‍ പങ്കെടുത്ത 'ഓറിയന്റ്' എന്ന ഫ്രെഞ്ച് ഫ്ലാഗ് ഷിപ്പിലെ കമ്മഡോര്‍ ആയിരുന്ന ലൂയിസ് ഡി കസാബിയാങ്ക മകനെ, എങ്ങോട്ടും പോകരുതെന്നു പറഞ്ഞ് കപ്പലില്‍ നിര്‍ത്തിപ്പോകുന്നു. പക്ഷേ ആ സമയത്ത് ശത്രുക്കളാല്‍ ആക്രമിക്കപ്പെട്ട് കപ്പല്‍ അഗ്നിക്കിരയാകുന്നു. ( അതോ ശത്രുക്കളെ ഭയന്ന് അവര്‍ സ്വയം അഗ്നിക്കിരയാക്കിയോ എന്നത് ഇപ്പോഴും വ്യക്തമല്ല ) അഗ്നിനാളങ്ങള്‍ കപ്പലിനെ വിഴുങ്ങുമ്പോള്‍ അതിലുണ്ടായിരുന്നവരൊക്കെ വേറെ ബോട്ടുകളില്‍ കയറി രക്ഷപ്പെടുന്നു. പക്ഷേ അപകടത്തില്‍ പെട്ട് ജീവഹാനി സംഭവിച്ച ലൂയിസിനെ, അതറിയാതെ മകന്‍ കാത്തു നില്‍ക്കയാണ്. അച്ഛന്റെ നിര്‍ദ്ദേശം കിട്ടാതെ അവന് അവിടെ നിന്ന് മാറാന്‍ കൂട്ടാക്കിയില്ല. ഇനി തന്റെ വിളി ഒരിക്കലും കേള്‍ക്കില്ലെന്നറിയാതെ ആ കുഞ്ഞ് അച്ഛനെ വിളിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു. ഒടുവില്‍ കപ്പലിലെ ആയുധശേഖരത്തിനും തീപിടിച്ച്, കപ്പല്‍ ഒരഗ്നിഗോളമായ്, പിന്നെ കാസാബിയാങ്കയോടൊപ്പം പൊട്ടിത്തെറിച്ചു ഛിന്നഭിന്നമായി.
പക്ഷേ ഞാനിതു പറയുന്നത് മറ്റൊരു കാര്യത്തിനാണ്. ഇന്നത്തെ കുട്ടികളുടെ വിചാരഗതിയേക്കുറിച്ച്
വളരെ ഹൃദയസ്പര്‍ശിയായ ഈ പദ്യം പഠിപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒരു വിദ്യാര്‍ത്ഥിയുടെ
ആത്മഗതം കുറച്ച് ഉച്ചത്തിലായിപ്പോയി..
"Fathers are always stupid. That's why I'm not obeying my father "
എന്താ പറയുക, അല്ലേ...
.
( അയ്യപ്പപ്പണിക്കര്‍ 'കാസാബിയാങ്ക' യുടെ പുനരാവിഷ്കരണം കൂടുതല്‍ സ്വീകാര്യമാക്കിയിട്ടുണ്ട്. അതില്‍ അനുസരണ കാട്ടി ജീവന്‍ വെടിയുന്നതിനേക്കാള്‍ അച്ഛന്‍ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നതു അനുസരണകേടു കാട്ടി ജീവന്‍ രക്ഷിക്കുന്ന മകനെയെന്ന് കാസാബിയാങ്ക തിരിച്ചറിഞ്ഞു രക്ഷപ്പെടുന്നു. )
.
Casabianca ( Author: Mrs. Felicia Dorothea Hemans )
The boy stood on the burning deck
Whence all but he had fled;
The flame that lit the battle's wreck
Shone round him o'er the dead.
Yet beautiful and bright he stood,
As born to rule the storm;
A creature of heroic blood,
A proud, though childlike form.
The flames roll'd on...he would not go
Without his father's word;
That father, faint in death below,
His voice no longer heard.
He call'd aloud..."Say, father, say
If yet my task is done!"
He knew not that the chieftain lay
Unconscious of his son.
"Speak, father!" once again he cried
"If I may yet be gone!"
And but the booming shots replied,
And fast the flames roll'd on.
Upon his brow he felt their breath,
And in his waving hair,
And looked from that lone post of death,
In still yet brave despair;
And shouted but one more aloud,
"My father, must I stay?"
While o'er him fast, through sail and shroud
The wreathing fires made way,
They wrapt the ship in splendour wild,
They caught the flag on high,
And stream'd above the gallant child,
Like banners in the sky.
There came a burst of thunder sound...
The boy-oh! where was he?
Ask of the winds that far around
With fragments strewed the sea.
With mast, and helm, and pennon fair,
That well had borne their part;
But the noblest thing which perished there
Was that young faithful heart.
