സാക്ഷികള്‍

ഒടുവിലൊരു ഹേമംഗുലീയം
ചക്രവാളത്തിന്‍
വിരല്‍ത്തുമ്പില്‍
ചാര്‍ത്തിയീ
സന്ധ്യ വിടവാങ്ങുന്നു മെല്ലെ
വരുമെന്നു ചൊല്ലിപ്പിരിഞ്ഞു
പോകുമ്പോഴും
ഉറയുന്നു
കണ്‍കോണിലെവിടെയോ
പറയുവാനാവാത്ത
വിരഹാര്‍ദ്രബിന്ദുവായ്
ഒഴുകുന്ന ദുഃഖം

ശാരദനിലാവിന്റെ 

രജതരേണുക്കളാല്‍ 

മൃദുചുംബനം കൊണ്ടു 

വ്രീളയായ് ഭൂമിയും 

കുളിരാര്‍ന്ന മേനിയെ 

തഴുകുവാനെത്തുന്ന 

കാറ്റിനോടിത്തിരി 

പരിഭവം ചൊല്ലി

പിന്നെയാ നീഹാരകംബളം 

മേലാകെ 

വാരിപ്പുതച്ചോരു കനവു നെയ്തും 

മിഴി മെല്ലവേ പൂട്ടി , 

തെല്ലിളവേല്‍ക്കവേ 

തമസ്സാകെ നിറയുന്നു 

മറയുന്നു തിരിനാളം 

കാവലായ് ആകാശക്കോണിലങ്ങെവിടെയോ 

കണ്‍പാര്‍ത്തു താരകക്കൂട്ടം 

നിരക്കുന്നു. 

സാക്ഷിയാകുന്നു 

മുനകൂര്‍ത്ത പല്ലും നഖവും 

നടമാടുന്നത് !