കാവ്യകേളി. അ

1.അണയുമീ നവവത്സരത്തിൻ പ്രഭാതത്തിൽ 

അകതാരിൽ വിരിയും പ്രതീക്ഷതൻ പൂവുകൾ

അഴകേറും വർണ്ണങ്ങൾ ചലിച്ചുചേർത്തതിൽ 

അരുമയാം കനവിന്റെ പരിമളം ചേർത്തുവോ! 

അഴലിന്റെ നിഴൽവീണ ദുരിതപർവ്വങ്ങളും  

അല്ലലിൻ കയ്പുനീർ  നിറയും ദിനങ്ങളും

അകലേക്കു പോയ്മറഞ്ഞീടട്ടെ, നിറയട്ടെ 

അമൃതമാമാനന്ദദീപ്തിയീയുലകിതിൽ

2,അകലെയെങ്ങോ വരുന്നുണ്ടൊരു പൂക്കാലം

അഴൽ മാറി,യവനിയിൽ കോകിലം പാടിടും. 

അരുമയാം പൈതലിൻ മന്ദസ്മിതംപോലെ 

അർക്കനീയവനിയിൽ പ്രഭതൂകി നിന്നിടും.  

അംബുജം പൂവിട്ട പൊയ്കയിൽ മാൻപേട

അൻപോടെ തന്മുഖച്ഛായ തിരഞ്ഞിടും. 

അതിരറ്റ സ്നേഹത്തിന്നാനന്ദധാരയിൽ 

അനുസ്യുതമൊഴുകുമെന്നാശതൻ തോണിയും! 

3.അരുണന്റെ കിരണങ്ങൾ ഇരുളകറ്റീടുന്നു,

അമലമാം ഹിമകണം വൈരം മിനുക്കുന്നു, 

അല്ലിച്ചെന്താമരപ്പൂവിലെത്തേൻകണം,

അലയുന്ന പൂമ്പാറ്റയ്ക്കമൃതമായ്തത്തീരുന്നു, 

അലയാഴി മെല്ലേത്തഴുകിത്തലോടുന്നു ,

അത്രമേൽ സ്‌നേഹത്താൽ തീരത്തെ മേൽക്കുമേൽ, 

അഴലെനിക്കെന്തിനീയുലകത്തിൽ ഭൂമിയാം,

അമ്മതൻ വാത്സല്യമെന്നിൽച്ചൊരിയുകിൽ !