എന്റെ ഗ്രാമം ( കനൽ പോസ്റ്റ് )
----------------------
കാഞ്ചിയാർ
ഏതോ മലമുകളിൽനിന്നുത്ഭവിച്ച്, കുണുങ്ങിയൊഴുകുന്നൊരു കാട്ടരുവിയുടെ ചിത്രചാതുര്യം മനസ്സിൽ വരച്ചിടുന്ന സുന്ദരമായ പേരുപോലെ അതിസുന്ദരമാണ് എന്റെയീ ഗ്രാമം. സഹ്യപർവ്വതമലനിരകൾക്കിടയിലെ ഈ കുടിയേറ്റഗ്രാമത്തിന്റെ ഏതൊരു കാഴ്ചയും ചേതോഹരമാണ്. ഇതെന്റെമാത്രം അഭിപ്രായമല്ലാ, ഇവിടയെത്തുന്ന ഏതൊരാളും പറയുന്നത് കാര്യമാണ്. ഇടുക്കിജില്ലയിലെ ഏതൊരുഗ്രാമവും സൗന്ദര്യത്തിന്റെ പര്യായങ്ങളാണെന്നത് ജില്ലക്കാരായ ഞങ്ങൾക്ക് ഏറെ അഭിമാനമുള്ള കാര്യമാണ്. ഞങ്ങളുടെ ഗ്രാമത്തിലും ചുറ്റുപാടുകളിലുമായുള്ള മനോഹരകാഴ്ചകൾ തേടി ഇന്ന് ധാരാളം സഞ്ചാരികൾ ഇവിടെയെത്തുന്നുമുണ്ട്. അഞ്ചുരുളിയും അയ്യപ്പൻകോവിലും കല്യാണത്തണ്ടുമൊക്കെ സിനിമക്കാരുടയും മറ്റും ഇഷ്ടഷൂട്ടിംഗ് ലൊക്കേഷനുകളാണ്.
ഇടുക്കിജില്ലയിലെ പ്രധാനപട്ടണങ്ങളിലൊന്നായ കട്ടപ്പനയോട് വളരെയടുത്താണെങ്കിലും പട്ടണത്തിരക്കുകളൊന്നുമില്ലാത്ത ശാന്തമായൊരു ജനവാസപ്രദേശമാണിത്. പൂർണ്ണമായും ഒരു കർഷകഗ്രാമം. 1950 കളിലായായിരുന്നു കേരളത്തിന്റെ പലഭാഗങ്ങളിൽനിന്നായി ആളുകൾ ഇവിടേക്കു കുടിയേറിപ്പാർത്തത്.
അക്കാലത്തു കാട്ടുപ്രദേശമായിരുന്ന ഇവിടെ അധിവസിച്ചിരുന്നത് മന്നാൻ, ഊരാളി മുതലായ ആദിവാസിവിഭാഗങ്ങളായിരുന്നു. സ്ഥിരതാമസം പതിവില്ലാത്ത ഇക്കൂട്ടരുടെ സ്വൈര്യവിഹാരത്തിനു ഭംഗം വരുത്തിയാണ് നാട്ടുകാർ ഇങ്ങോട്ടേക്കു കുടിയേറിയത്. കഠിനമായ തണുപ്പും വന്യമൃഗങ്ങളുടെ ആക്രമണങ്ങളും പകർച്ചവ്യാധികളും ഒക്കെയായിരുന്നു അവരെ നേരിട്ടത്. ഉൾക്കരുത്തൊന്നുകൊണ്ടുമാത്രം എല്ലാപ്രതിസന്ധികളെയും തൃണസമാനമാക്കി അവർ മുന്നേറി. കാടിനെ നാടായി മാറ്റി. വെട്ടിത്തെളിച്ച കാട്ടിൽ, മണ്ണൊരുക്കി വിത്തെറിഞ്ഞു പൊന്നുവിളയിക്കാൻ
അഹോരാത്രം കഠിനാധ്വാനം ചെയ്തു. അവരുടെ സാന്നിധ്യം തങ്ങളുടെ സ്വൈര്യജീവിതത്തോടു പൊരുത്തപ്പെടില്ലെന്നു കണ്ടറിഞ്ഞ ആദിവാസികൾ പുതിയ വാസസ്ഥാനംതേടി കാട്ടിലേക്ക് ഉൾവലിഞ്ഞു. എങ്കിലും അവരോടുള്ള ശ്രദ്ധയും കരുതലും ഗ്രാമവാസികൾ മനസ്സിൽ സൂക്ഷിച്ചിരുന്നു.
ജൂൺമുതലുള്ള മാസങ്ങളിൽ നിർത്താതെ പെയ്യുന്ന മഴയിൽകുതിർന്നു പച്ചപുതച്ചുകിടക്കുന്ന ഗ്രാമം കർക്കടകം പെയ്തൊഴിയുന്നതോടെ ഓണപ്പൂക്കളുടെ വർണ്ണശബളിമയിൽകുളിച്ചു നിൽക്കുന്ന കാഴ്ച അവർണ്ണനീയമാണ്. കാലവർഷവും തുലാവര്ഷവും കോരിച്ചൊരിഞ്ഞുകടന്നുപോയാൽ തണുത്തുവിറച്ചു മഞ്ഞുകാലത്തിന്റെ വരവായി. ഡിസംബർ മുതൽ വീശിയെത്തും പ്രിയങ്കരിയായ ജനുവരിക്കാറ്റ്. പതിയെപ്പതിയെ ഗ്രാമത്തിന്റെ പച്ചപ്പുതപ്പിനെ എടുത്തുമാറ്റി ഗ്രീഷ്മം കടന്നുവരും. പ്രകൃതിദേവി അണിയിക്കുന്ന ഏതൊരുടയാടയിലും ഗ്രാമം അതിസുന്ദരിയായി കാണപ്പെടും.
ഇന്ന് ഇവിടുത്തെ പ്രധാനവിള സുഗന്ധവ്യഞജനങ്ങളുടെ റാണി എന്നറിയപ്പെടുന്ന ഏലം ആണെങ്കിലും കുടിയേറ്റത്തിന്റെ ആദ്യകാലങ്ങളിൽ ഏലം കാടുകളിൽ മാത്രമായിരുന്നു കൃഷിചെയ്തിരുന്നത്. ആ കാലങ്ങളിൽ കാടുവെട്ടിത്തെളിച്ചു കൃഷിചെയ്യാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ പ്രധാനവിള സുഗന്ധവ്യഞജനങ്ങളുടെ രാജാവ് എന്നറിയപ്പെട്ടിരുന്ന കറുത്തപൊന്നായ കുരുമുളകായിരുന്നു. അതുകൂടാതെ കാപ്പി, ഇഞ്ചി വിവിധയിനം വാഴകൾ, കപ്പ, ചേന, ചേമ്പ്, മധുരക്കിഴങ്ങു്, വിവിധയിനം പച്ചക്കറികൾ എന്നുവേണ്ട, എല്ലാം കൃഷിചെയ്തിരുന്നു. മാവും പ്ലാവുമുൾപ്പെടയുള്ള ഫലവൃക്ഷങ്ങളും തൊടികളിൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു. ധാരാളം മലകൾ ഉള്ളതുകൊണ്ട് അവയ്ക്കിടയിൽ താഴ്‌വാരപ്രദേശങ്ങളിലെ ചതുപ്പുകളിൽ നെൽകൃഷിയും നല്ലതോതിൽ നടത്തിവന്നു. ഈ വയലുകളിൽ രണ്ടുതവണ കൃഷിയിറക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നു. സങ്കടങ്ങളും സന്തോഷങ്ങളും പങ്കുവെച്ച്, കലഹങ്ങളും സ്പർദ്ധയുമില്ലാതെ, ഒത്തൊരുമിച്ചു കൃഷിപ്പണികളും വിളവെടുപ്പും വിളസംസ്കരണവുമൊക്കെ ആഘോഷങ്ങളാക്കിയിരുന്ന നിഷ്കളങ്കരായ ഒരുകൂട്ടം പച്ചമനുഷ്യരുടെ മണ്ണിലെ വിണ്ണായിരുന്നു ഈ ഗ്രാമം.
കാലം കടന്നുപോകേ, കൃഷിരീതികളും ജീവിതരീതികളും മാറിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. നെൽകൃഷി പൂർണ്ണമായും ഒഴിവാക്കപ്പെട്ടു. കൂടുതൽ സാമ്പത്തികലാഭം കൊണ്ടുവരുന്ന ഏലകൃഷി മറ്റെല്ലാവിളകളെയും പിൻതള്ളി. സ്വന്തംതൊടിയിൽനിന്നുതന്നെ ഭക്ഷണം കണ്ടെത്തിയിരുന്ന ഗ്രാമവാസികൾക്ക് ഇന്ന് എല്ലാം കടകളിൽനിന്നു വാങ്ങേണ്ടിവരുന്നു. ഒരുകാലത്ത് ഇവിടെ അങ്ങേയറ്റം ശുദ്ധമായിരുന്ന അന്തരീക്ഷവായുവും ജലസ്രോതസ്സുകളും ഇന്ന് ഏലക്കൃഷിക്കുപയോഗിക്കുന്ന കീടനാശിനികളും വളപ്രയോഗങ്ങളും കാരണം ഏറെ മലീമസമായിരിക്കുന്നു എന്നും ദുഖത്തോടെ പറയേണ്ടിവരുന്നു. ഈ വിഷപ്രയോഗങ്ങൾമൂലം വർഷങ്ങൾക്കുമുമ്പുതന്നെ ഇവിടെ കാൻസർ രോഗികളുടെ എണ്ണം ഭയജനകമാംവിധം വർദ്ധിച്ചിരുന്നു. കേരളത്തിന്റെ കാൻസർ പഞ്ചായത്ത് എന്ന പേരുപോലും എന്റെ ഗ്രാമത്തിനു വീണുകിട്ടിയിരുന്നു. എല്ലാ തിരിച്ചറിവുകളും എല്ലാവർക്കുമുണ്ടെങ്കിലും എന്തുകൊണ്ടോ കീടനാശിനിയെന്ന മാരകവിപത്തിൽനിന്നു നാടിനെ രക്ഷിക്കാൻ ഇവിടുത്തെ കർഷകർ വിമുഖത കാണിക്കുന്നു എന്നത് ഏറെ വേദനാജനകമായൊരു യാഥാർത്ഥ്യമായി ഇന്നവശേഷിക്കുന്നു.
എന്റെ ഓർമ്മയുടെ അങ്ങേത്തലക്കലെ ഗ്രാമക്കാഴ്ചയിൽ ഇല്ലായ്മകളുടെ ധാരാളിത്തമാണ്. വിദ്യുച്ഛക്തി ഒരു കേട്ടുകേഴ്‌വിമാത്രം. ഇവിടുത്തെ വാഹനഗതാഗതയോഗ്യമായ പ്രധാനപാതപോലും ടാർ ചെയ്തിരുന്നില്ല. ഉരുളൻകല്ലുകൾനിറഞ്ഞ വീതികുറഞ്ഞറോഡിൽ വല്ലപ്പോഴും ഓടിമറയുന്ന ബസ്സുകളും ലോറികളും കാളവണ്ടികളും. അടുത്തപ്രദേശങ്ങളിലേക്കൊക്കെ പോകുന്നത് ട്രിപ്പടിക്കുന്ന ജീപ്പുകളിലായിരുന്നു. ഉള്ളിൽ കുത്തിനിറച്ച യാത്രക്കാർക്കുപുറമെ ജീപ്പിന്റെ പിന്നിൽ തൂങ്ങിനിൽക്കാനും കുറേപ്പേരുണ്ടാകും. അന്ന് ഗ്രാമത്തിൽ രണ്ടു പ്രാഥമികവിദ്യാലയങ്ങൾ മാത്രം. ഹൈസ്‌കൂളാകട്ടെ അടുത്തപ്രദേശങ്ങളായ നരിയംപാറയിലും കട്ടപ്പനയിലും. ഒരു പോസ്റ്റ് ഓഫീസ് മാത്രമായിരുന്നു മറ്റൊരു സർക്കാർസ്ഥാപനം. കുട്ടികൾക്ക് മലകൾ കയറിയിറങ്ങി മണിക്കൂറുകളോളം നടക്കണമായിരുന്നു വിദ്യാലയങ്ങളിൽ എത്തിച്ചേരാൻ. എങ്കിലും ഇവിടുത്തെ കുട്ടികൾ എല്ലാ പരധീനതകളും മറന്ന് വിദ്യാഭ്യാസം നേടുന്നതിൽ ഏറെ ശ്രദ്ധചെലുത്തി. അതിലൂടെ അവർ ജീവിതവിജയങ്ങൾ കൊയ്തെടുത്തു. ഗ്രാമം പുരോഗതിയുടെ പാതയിൽ കുതിച്ചുപാഞ്ഞു.
ആദ്യകാലങ്ങളിൽ ഗ്രാമത്തിന്റെ പുരോഗതിക്കും സാംസ്കാരികോന്നമനത്തിനുമായി ഗ്രാമവാസികളിലെ പ്രമുഖർ ജാതിമതഭേദമെന്യേ ഒത്തൊരുമിച്ചിരുന്നു. (അതിലൊരു പ്രമുഖസ്ഥാനം ഇവിടുത്തെ ട്രൈബൽസ്‌കൂൾ ഹെഡ്മാസ്റ്ററായിരുന്ന എന്റെ പിതാവിനും ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നത് അഭിമാനപൂർവ്വം ഞാനോർക്കുന്നു). അതിന്റെയൊക്കെ പ്രതിഫലനമാകാം, കലാസാഹിത്യസാംസ്കാരികരംഗത്തെ അതിപ്രശസ്തരായ അനേകം പ്രമുഖരുടെ നാടായി എന്റെയീ കൊച്ചുഗ്രാമം. നിരവധി പുരസ്‌കാരങ്ങൾ നേടിയ പ്രശസ്തനായ എഴുത്തുകാരൻ ശ്രീ കാഞ്ചിയാർ രാജൻ, സാഹിത്യ,ചലച്ചിത്രരംഗങ്ങളിൽ ധാരാളം അംഗീകാരങ്ങൾ വാരിക്കൂട്ടിയ ബഹുമുഖപ്രഭയായ ശ്രീ കാഞ്ചിയാർ മോഹനൻ , അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുത്രനും കേന്ദ്രസാഹിത്യ അക്കാദമി പുരസ്കാരജേതാവുമായ ശ്രീ മോബിൻ മോഹൻ - ഇവരൊക്കെ ഈ ഗണത്തിൽപ്പെടുന്നു.
വിവാഹശേഷം മുംബൈ എന്ന മഹാനഗരത്തിലേക്കു ജീവിതം പറിച്ചുനടപ്പെട്ടെങ്കിലും മൂന്നുദശാബ്ദത്തിനുശേഷം ഞാനെന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട ഗ്രാമത്തിലേക്ക് മടങ്ങിവന്നിരിക്കയാണിപ്പോൾ. സുന്ദരമായ ഇന്നലകളിലേക്കൊന്നു തിരിഞ്ഞുനടക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഗ്രാമത്തിന്റെ മുഖച്ഛായ വളരെയേറെ മാറിപ്പോയെങ്കിലും ഉൾക്കാമ്പിലെ സ്നേഹം ഇന്നുമെനിക്ക് തിരിച്ചറിയാനാകുന്നു എന്നത് ഏറെ ആഹ്ലാദകരം.
എന്റെയീ സുന്ദരഗ്രാമത്തെ കാണാനും അറിയാനും ഹൃദയപൂർവ്വം എല്ലാവരെയും ക്ഷണിക്കുന്നു.
#സാക്ഷി
#ചിത്രാധിഷ്ഠിത കവിത
യാനം
======
തുടരുന്നു യാനമീയിരുചക്രശകടത്തിൽ,
പ്രിയമുള്ളവർക്കൊപ്പമാനന്ദചിത്തനായ്.
ജീവിതത്തിൻ പാത പോലേറെ ദൂരമെൻ
മുന്നിൽക്കിടക്കുന്നു മണ്ടിക്കരേറുവാൻ.
ഇല്ലെനിക്കൊട്ടുമേ ശങ്കയീ യാത്രയിൽ
ഉദ്ദിഷ്ടസ്ഥാനത്തു ചെന്നെത്തുമെന്നതിൽ.
ഒരു തെല്ലിടയ്ക്കൊന്നു വൈകിയെന്നാകിലും
ഞാനെന്റെ ലക്ഷ്യത്തിലെത്തും വിജയിയായ്
മഹാബലിപുരം 2
ത്രിമൂർത്തീഗുഹാക്ഷേത്രം
======================
കൃഷ്ണന്റെ വെണ്ണപ്പന്തിനു സമീപത്തുകൂടി വലതുഭാഗത്തേക്കു നടന്നാൽ ഉയർന്നുനിൽക്കുന്ന പാറക്കെട്ടുകൾക്കിടയിലൂടെ ഒരു ചെറിയ വഴിയുണ്ട്. ത്രിമൂർത്തിഗുഹാക്ഷേത്രത്തിലേക്കുള്ള പാതയാണത്. പോകുന്നവഴിയിൽ വളരെ കൗതുകമുള്ളൊരു കാഴ്ചയുണ്ട്. ഒരു വലിയ പാറയിൽ ഏതാണ്ട് നേർരേഖയിൽ ഒരേ വലുപ്പമുള്ള കുറേ ചതുരക്കള്ളികൾ മുകളിൽനിന്നു താഴെവരെ ഒരേ അകലത്തിൽ കൊത്തിവെച്ചിരിക്കുന്നു. ഓരോ കള്ളികൾക്കും ഒന്നോ ഒന്നരയോ ഇഞ്ച് വശവും രണ്ടിഞ്ചോളം ആഴവുമുണ്ട്. ഇത് അടുത്തകാലത്ത് ഏതെങ്കിലും യന്ത്രസഹായത്തോടെ ചെയ്തതൊന്നുമല്ല. ഒന്നരസഹസ്രാബ്ദങ്ങൾക്കപ്പുറത്തു യാതൊരുവിധയന്ത്രസഹായവുമില്ലാതെ അക്കാലത്തെ ശിലാശില്പികൾ കൊത്തിവെച്ചതാണിത്.
എന്തിനായിരിക്കും അവർ ഇങ്ങനെ ചെയ്തുവെച്ചിരിക്കുന്നതെന്നു ഇതു കാണുന്ന ആരും ചിന്തിച്ചുപോകുമല്ലോ. അതിനു ഗൈഡ് നൽകിയ വിശദീകരണം അമ്പരപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു. ഈ ചെറുകള്ളികളിൽ മരക്കഷണങ്ങൾ അടിച്ചുകയറ്റി വെള്ളമൊഴിച്ചുകൊടുക്കുമത്രേ! വെള്ളം വലിച്ചെടുത്ത് മരക്കഷണങ്ങൾ വികസിക്കുമ്പോൾ ആ വലിയ പറ രണ്ടായി പിളർന്നുപോകും. അക്കാലത്ത് വലിയ പാറകൾ മുറിച്ചിരുന്നത് ഈ വിദ്യയുപയോഗിച്ചായിരുന്നെന്നു ഗൈഡ് സമർത്ഥിക്കുന്നു. ഇങ്ങനെ ചെയ്തു പിളർന്ന ഒരു കൂറ്റൻ പാറയും മറ്റൊരുഭാഗത്തു കാണാൻ കഴിയും. അതിന്റെ പാതിഭാഗം അവിടെയെങ്ങും കാണാനുണ്ടായിരുന്നില്ല. ക്ഷേത്രങ്ങളോ വിഗ്രഹങ്ങളോ നിർമ്മിക്കാനുള്ള ശില്പവേലകൾക്കായി മറ്റെവിടേക്കോ കൊണ്ടുപോയതാവാം.
അവിടം കടന്നെത്തുന്നത് ത്രിമൂർത്തിഗുഹാക്ഷേത്രത്തിലേക്കാണ്. പല്ലവരാജാക്കന്മാരുടെ കാലാഭിരുചിയുടെ ഉത്തമോദാഹരണങ്ങളാണ് അക്കാലത്തെ ശിലാശില്പങ്ങൾ. ക്ഷേത്രദർശനത്തിനെത്തി ഊഴംകാത്തുനിൽക്കുന്നതുപോലെ വരിവരിയായി നിൽക്കുന്ന പാറകൾ കൗതുകംപകരുന്ന കാഴ്ചയാണ്.
പേരു സൂചിപ്പിക്കുന്നതുപോലെ ഇതു ത്രിമൂർത്തികളായ ബ്രഹ്മാവിഷ്ണുമഹേശ്വരന്മാർക്കായി സമർപ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. മൂന്നുശ്രീകോവിലുകളാണ് ഒറ്റക്കല്ലിൽ കൊത്തിയുണ്ടാക്കിയിരിക്കുന്നത്. ഓരോന്നിന്റെയും ബാഹ്യഭാഗത്ത് മനോഹരങ്ങളായ സ്തൂപങ്ങളും ദ്വാരപാലക്കാരുമൊക്കെയുണ്ട്. രൂപങ്ങൾ, ലംബമായി നിലകൊള്ളുന്ന പാറയിൽത്തന്നെ, വേർപെടുത്താതെ, കൊത്തി രൂപപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നതാണ്. ഇത്തരം ശില്പവേലകൾക്ക് relief sculpture എന്നാണ് പറയുന്നത്. അതിസൂക്ഷ്മമായ കൊത്തുപണികൾ ആരെയും ആകർഷിക്കും. മറ്റുക്ഷേത്രങ്ങളിൽനിന്നു വിഭിന്നമായി ഇവിടെ മുഖമണ്ഡപം ഇല്ലാ.
ആദ്യശ്രീകോവിലിൽ ബ്രഹ്മവിഗ്രഹമാണ്. പുറത്ത്, കണങ്കാൽവരെ വസ്ത്രം ധരിച്ച, പൂണൂൽധാരികളായ താടിക്കാരായ ദ്വാരപാലകരുടെ മനോഹരമായ ശില്പങ്ങൾ കാണാം. ബ്രഹ്മാവിന്റെ ക്ഷേത്രങ്ങൾ വളരെ അപൂർവ്വമാണല്ലോ. എനിക്കറിയുന്ന രണ്ടു ബ്രഹ്മാക്ഷേത്രങ്ങൾ രാജസ്ഥാനിലെ പുഷ്കറിലേതും, പിന്നെ നമ്മുടെ മലയാളനാട്ടിൽ നിളാതീരത്തെ, നവാമുകുന്ദക്ഷേത്രത്തിനക്കരെയുള്ള ബ്രഹ്മാക്ഷേത്രവുമാണ്.
ബ്രഹ്മാവ് നാന്മുഖനാണെങ്കിലും ഇവിടെയുള്ള വിഗ്രഹത്തിന് ഒരു മുഖമേയുള്ളൂ. പദ്മപീഠത്തിൽ സമഭംഗഭാവത്തിലാണ് നിൽക്കുന്നത്. പുരാതനകാലത്തെ യുദ്ധവീരന്മാരുടെ ചിത്രങ്ങളിൽ കാണുന്നതുപോലെ നെഞ്ചിലായി വിലങ്ങനെയിട്ടിരിക്കുന്നൊരു ചങ്ങലയും കാണാം. ഇതിനെക്കുറിച്ച് വിദഗ്ധർ പല അഭിപ്രായങ്ങൾ മുന്നോട്ടു വയ്ക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും ചിലരെങ്കിലും ഇത് സുബ്രഹ്മണ്യൻസ്വാമിയാണെന്നും വാദിക്കാറുണ്ട്. പ്രധാനവിഗ്രഹംകൂടാതെ മറ്റു നാലുരൂപങ്ങൾകൂടി ഇരുവശങ്ങളിലായി കാണാം.
ദ്വാരകപാലകന്മാർ കാവൽനിൽക്കുന്ന മദ്ധ്യത്തിലുള്ള ശ്രീകോവിലിൽ മഹാദേവനാണ്. ഇത് മറ്റുരണ്ടുക്ഷേത്രങ്ങളിൽനിന്ന് ഒരല്പം മുമ്പോട്ട് തള്ളിനിൽക്കുന്നു. വിഗ്രഹത്തിനുതൊട്ടുമുന്നിൽ കൃഷ്ണശിലയിൽ രൂപപ്പെടുത്തിയ ഒരു ശിവലിംഗവുമുണ്ട്. മറ്റുനാലുരൂപങ്ങൾകൂടി ഇരുവശങ്ങളിലായി ഇവിടെയും കാണാം.വളരെ പൂർണ്ണതയുള്ള ശില്പങ്ങളാണ് ഇവിടെയും കാണാൻ കഴിയുന്നത്.
മൂന്നാമത്തെ ശ്രീകോവിലിൽ മഹാവിഷ്ണുവാണു പ്രധാനവിഗ്രഹം. ഇവിടെയുമുണ്ട് ശ്രീകോവിലിനു പുറത്ത് രണ്ടു ദ്വാരപാലകരും ഉള്ളിൽ മറ്റു നാലുശില്പങ്ങളും. മഹാവിഷ്ണു ശംഖും ചക്രവും കൈകളിലേന്തിയിരിക്കുന്നു. കാതുകളിൽ നീണ്ട മകരകുണ്ഡലങ്ങളുണ്ട്. കണങ്കലെത്തുന്ന വസ്ത്രങ്ങളും കൈകാലുകളിൽ ആഭരണങ്ങളുമുണ്ട്. മറ്റു രണ്ടു മൂർത്തിവിഗ്രഹങ്ങൾപോലെ മഹാവിഷ്ണുവും സമഭംഗഭാവത്തിലാണ് നിൽക്കുന്നത്.
ഈ ശ്രീകോവിലുകൾക്കു പുറത്തായി മഹിഷാസുരമർദ്ദിനിയായ ദുർഗ്ഗയുടെ ശില്പവുമുണ്ട്. മഹിഷാസുരവധത്തിനുശേഷം ശിരസ്സിൽ ചവുട്ടിനിൽക്കുന്ന ദുർഗ്ഗയുടെ അറുകൈകളിലായി ശംഖം,ചക്രം , ഖഡ്ഗം , ധനുഷ് , ഘണ്ട (മണി), ഖേടകം എന്നിവ കാണാം. ദേവിയുടെ ശിരസ്സിനുമുകളിലായുള്ള കമാനാകൃതിയിലെ കൊത്തുപണികൾ അതിസുന്ദരമാണ്. ശ്രീകോവിലുകൾക്കു മുകളിലായിക്കാണുന്ന ജാലകങ്ങൾപോലുള്ള ശില്പവേലയും കൗതുകകരം.
ഈ ക്ഷേത്രങ്ങളുടെ ഇരുവശങ്ങളിലായി കാണുന്നഭാഗങ്ങൾ പൂർത്തീകരിക്കാത്ത ശില്പവേലകളാണെന്നു മനസ്സിലാകും. ക്ഷേത്രത്തിനെതിർവശത്തായി മറ്റൊരദ്‌ഭുതമുണ്ട്. കൃത്യമായ വൃത്താകൃതിയിൽ പാറയിൽ കൊത്തിയുണ്ടാക്കിയിരിക്കുന്ന ഒരു ജലസംഭരണി. ഇപ്പോൾ അതിലെ ജലം വൃത്തിഹീനമാണെങ്കിലും നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കപ്പുറത്ത് ജനങ്ങൾക്ക് ദാഹജലം നൽകിയിരുന്നൊരു ജലസംഭരണി ആയിരുന്നിരിക്കാം.
പല്ലവരാജവംശകാലത്തെ കരകൗശലവിദഗ്ധരുടെ കലാനൈപുണ്യത്തിൻ്റെയും ആത്മീയദർശനത്തിൻ്റെയും ആത്മസമർപ്പണത്തിന്റെയും നിതാന്തനിദർശനമാണ് പാറയിൽ കൊത്തിയൊരുക്കിയ ഈ കലാനികുഞ്ജങ്ങൾ. ഗവേഷണവിദ്യാർത്ഥികൾക്കും പുരാതനകലാപഠിതാക്കൾക്കുമൊക്കെ ഇവിടുത്തെ സങ്കീർണ്ണവും സൂക്ഷ്മവും എന്നാൽ ഏറെ മനോഹരവുമായ ശില്പങ്ങൾ നല്ലൊരു പഠനവിഷയംതന്നെയാണ്.
ചിങ്ങപ്പുലരി ( സൃഷ്ടിപഥം നിമിഷകവി)
==========
പിറന്നിതാ ചിങ്ങപ്പുലരി വീണ്ടും നമു-
ക്കിനിയുമാശതൻ ഹേമകാന്തിയായ്
ദുരിതവർഷം പെയ്തൊഴിഞ്ഞ കര്ക്കടക-
വ്യസനഗാഥകൾക്കൊരു വിരാമമായ്.
പുതിയൊരേടൊന്നു നിവർത്തിവയ്ക്കുന്നു
കാലമിന്നു നമുക്കു മുന്നിലായ്.
എഴുതാവാനെത്ര വരികളുണ്ടതിൽ!
സഫലമാകുവാനെത്ര ദൗത്യങ്ങൾ!
പെയ്തൊഴിഞ്ഞിടാനൊരുതുലാവര്ഷ-
മിനിയുമുണ്ടു നമുക്കുമുന്നിലായ്.
കുളിരുപെയ്യുന്ന ശൈത്യകാലത്തി-
ന്നൊടുവിലായ് നിറവസന്തമെത്തിടും
ഓണവും പിന്നെ വിഷുവുമായ് സ്നേഹ-
ഗീതകങ്ങൾ നാമാലപിച്ചിടും.
നാളെയെന്നൊരു മുഗ്ദ്ധസ്വപ്നമായ്
ജീവിതത്തിന്റെ തേരുരുണ്ടുപോം.
മഹാബലിപുരം കാഴ്ചകൾ 1
========================
കൃഷ്ണന്റെ വെണ്ണപ്പന്ത്
******************************
ഇന്ന് മാമ്മല്ലപുരം എന്നറിയപ്പെടുന്ന മഹാബലിപുരം തമിഴ്‌നാട്ടിലെ ചെങ്കൽപ്പട്ടുജില്ല(പഴയ കാഞ്ചീപുരം ജില്ല)യിലെ ഒരു തീരദേശപട്ടണമാണ്. ബംഗാൾ ഉൾക്കടലിൽ തീരത്തെ ഈ കൊച്ചുപട്ടണം വിസ്മയകരമായ വാസ്തുഭംഗിയുള്ള പുരാതനക്ഷേത്രങ്ങളാലും മറ്റു ശിലാനിർമ്മിതികളാലും സമ്പന്നമാണ്. മനുഷ്യനിർമ്മിതമായ ശിലാത്ഭുതങ്ങൾപോലെതന്നെ, അല്ലെങ്കിൽ അതിനേക്കാളുപരിയായി നമ്മേ അമ്പരപ്പിക്കുന്നൊരു പ്രകൃതിവിസ്മയമുണ്ടിവിടെ. അതാണ് 'കൃഷ്ണന്റെ വെണ്ണപ്പന്ത് ' എന്ന ഓമനപ്പേരിലുള്ള ഒരു വലിയ ശിലാഖണ്ഡം.
( 'വാനിറയ് കൽ' - സ്വർഗ്ഗത്തിൽനിന്നുള്ള കല്ല്' എന്നാണ് തദ്ദേശീയർ ഈ പാറയെ വിളിക്കുന്നത്.)
കൃഷ്ണനുമായോ വെണ്ണയുമായോ പന്തുമായോ ഈ പാറക്കഷണത്തിനു ഒരു ബന്ധവുമില്ല. Krishna 's Butter Ball എന്നത് 1969 ൽ ശ്രീമതി ഇന്ദിരാഗാന്ധി ഇവിടം സന്ദർശിച്ചപ്പോൾ നൽകിയ പേരാണെന്ന് ഗൈഡ് പറയുന്നു. അതിവിശാലമായ ഒരു പാറക്കെട്ടിന്റെ അല്പം ചരിഞ്ഞ പ്രതലത്തിൽത്തൊട്ടുനിൽക്കുന്ന മറ്റൊരു ഭീമൻ കല്ല്. ഏകദേശം 250 ടൺ ഭാരവും ആറുമീറ്ററിലധികം ഉയരവും 5 മീറ്ററിനുമേൽ വീതിയുമുള്ള ഈ പാറക്കഷണം പാറക്കെട്ടിന്റെ ചരിവിൽ കേവലം നാലുചതുരശ്രയടി സ്ഥലത്താണ് നിലകൊള്ളുന്നത്. ഒന്ന് തള്ളിയാൽ അത് താഴേക്കുരുണ്ടുപോരുമല്ലോ എന്നുതോന്നും. പക്ഷേ സഹസ്രാബ്ദങ്ങളായി ഇതിവിടെത്തന്നെയുണ്ട്. കാലാകാലങ്ങളായി ഇതിനെയൊന്ന് തള്ളിയിടാൻ പലരും ശ്രമിച്ചുപരാജയപ്പെട്ടതുമാണ്. സുനാമിയോ ഭൂകമ്പമോ കൊടുംകാറ്റോ ഒന്നും ഇതിനെ അണുവിട ചലിപ്പിച്ചിട്ടില്ല.
പലഭാഗങ്ങളിൽനിന്നു നോക്കുമ്പോൾ ഈ പാറക്കഷണത്തിനു വ്യത്യസ്തമായ ആകൃതിയാണ്. ചരിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന പാറക്കെട്ടിന്റെ നേരെ താഴെനിന്ന് നോക്കിയാണത്‌ ഗോളാകൃതിയിൽ കാണുന്ന ഈ വെണ്ണപ്പന്ത്. ഇടതുഭാഗത്തുചെന്നു നോക്കിയാണത്‌ ഉന്നക്കായയുടെ ആകൃതിയിലായിരിക്കും. ചരിവിന്റെ മുകള്ഭാഗത്തു പോയി വലതുഭാഗത്തുനിന്നു നോക്കിയാൽ മുറിഞ്ഞു കിടക്കുന്നൊരു തള്ളവിരൽപോലെ തോന്നും. മറ്റുചില ഭാഗങ്ങളിൽനിന്ന് നോക്കിയാൽ നിയതാമായോരാകൃതിയില്ലാത്ത ഒരു വലിയ പാറക്കഷണം. ഇതിരിക്കുന്ന പാറച്ചെരിവാകട്ടെ വളരെ മിനുസമുള്ളതാണ്. കണ്ടാൽ വളരെ പരുക്കനായ പ്രതലമെന്നു തോന്നുമെങ്കിലും നടന്നുകയറിയാൽ വഴുതിവീഴുമെന്നുറപ്പാണ്. കൃത്യമായി രൂപപ്പെടുത്തിയ പാതയിലൂടെ മാത്രമേ കയറാവൂ. അവിടെ, പാറയെ തള്ളിയിടാൻ ശ്രമിക്കുന്നവരെയും താങ്ങായി നിൽക്കുന്നവരെയും ഇത്തിരിത്തണലിൽ വിശ്രമിക്കുന്നവരെയുമൊക്കെ നമുക്ക് കാണാം. മഹാബലിപുരത്തെത്തുന്ന സഞ്ചാരികളെ ഹഠാദാകര്ഷിക്കുന്നൊരു കാഴ്ചയാണിത്.
ഈ ആഗ്നേയശിലാഖണ്ഡം ഇത്തരത്തിൽ രൂപപ്പെട്ടതിന്റെ യഥാർത്ഥകാരണം ഇന്നും അജ്ഞാതമാണ്. ഭക്തർ കൃഷ്ണനെയും മഹാദേവനെയുമൊക്കെ ഈ പാറത്തുണ്ടിനോട് ബന്ധപ്പെടുത്തി പല കഥകളും പറയുന്നുണ്ടെങ്കിലും അതിനേക്കാൾ വിശ്വസനീയമായത് മറ്റു രണ്ടു വാദങ്ങളാണ്.
1 . ഒരു വലിയ പാറയിൽ സൂര്യതാപത്താലോ ജലപാതത്താലോ കാറ്റിനാലോ നിരന്തരമായ ശിലാശോഷണം നടന്നു ഈ രൂപത്തിലായതാവാം. സമാനമായ ശിലാരൂപമാറ്റങ്ങൾ ലോകത്തിന്റെ വിവിധഭാഗങ്ങളിൽ കാണാൻ കഴിയുമെന്നുള്ളതും ഈ വാദത്തിനു ഉപോല്ബലകമാക്കുന്നു.
2 . പുരാതനകാലത്ത് ഈ ഭാഗങ്ങളിൽ ധാരാളം ശിലാനിർമ്മിതികൾ ഉണ്ടായിരുന്നതായിക്കാണം. മുകളിൽനിന്നു കൊത്തുപണിചെയ്തുതുടങ്ങി താഴേയ്ക്കുകൊണ്ടുവന്നു ക്ഷേത്രങ്ങളും ശില്പങ്ങളും ഉണ്ടാക്കിയിരുന്ന രീതിയായിരുന്നു അന്ന് നിലനിന്നിരുന്നത്. ഒരുപക്ഷേ ഈ ശിലയിലും അത്തരത്തിലുള്ള ശില്പവേല തുടങ്ങിവെച്ചതായിരിക്കാം. ഏതോ കാരണത്താൽ അതു മുഴുമിക്കാനാവാതെ ഇങ്ങനെ അവശേഷിച്ചതാവാം.
എന്തായാലും ഭൂഗുരുത്വബലത്തിന്റെ സവിശേഷമായൊരുദാഹരണവുമാണ് ഈ വെണ്ണപ്പന്ത്. പാറക്കഷണത്തിന്റെ ആകൃതിയും അതിരിക്കുന്ന പാറക്കെട്ടിന്റെ ചെരിവും ഇവയുടെ പ്രതലങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള ഘർഷണബലവും അതിനു സഹായകമാകുന്നുണ്ടാവാം. ചോഴരാജാവായിരുന്ന രാജരാജചോളനു തഞ്ചാവൂർപ്പാവ നിർമ്മിക്കാൻ പ്രചോദനമായത് ഈ പാറയാണെന്നും പറയപ്പെടുന്നു. (ഈ പാവകൾ എങ്ങനെ വെച്ചാലും, കിടത്തിയാൽപോലും നിവർന്നു നേരെനിൽക്കും.)
ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഇവിടം ഭരിച്ചിരുന്ന പല്ലവരാജാവ് നരസിംഹവർമ്മൻ ആനകളുടെ സഹായത്താൽ ഈ പാറയെ ഇളക്കിമാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും വിഫലമായി. പിന്നീടും പല കാലങ്ങളിലായി പല ഭരണാധികാരികളും ഇതേ ശ്രമംനടത്തി പരാജിതരായി. ബ്രിട്ടീഷുകാരും വിട്ടുകൊടുത്തില്ല. 1908-ൽ അന്നത്തെ മദ്രാസ് ഗവർണർ ആർതർ ഹാവ്‌ലോക്ക് ഏഴ് ആനകളെ ഉപയോഗിച്ച് അതിനെ ഇളക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ഒന്നനക്കാൻ പോലും കഴിഞ്ഞില്ലത്രേ!
കഥകളും കാര്യങ്ങളും എന്തൊക്കെയായാലും ഒരിക്കൽ ഈ വെണ്ണപ്പന്തിനെ കണ്ടവർ ഒരുകാലവും ഈ കാഴ്ച മറക്കില്ലെന്നുറപ്പാണ്.
പടിയിറക്കം
==========
പടിയിറങ്ങുവാൻ നേരമായ്, മുന്നിൽ
പാതയേറെ നീണ്ടങ്ങു കിടപ്പതായ്‌.
പതംപെറുക്കി പതിഞ്ഞുപെയ്യുന്നുണ്ടു
പാതിരാവിലും കർക്കടകക്കണ്ണീർ
ഏതുവാക്കിനാൽ ചൊല്ലുവാനാകു-
മേവരോടുമെൻ സ്നേഹയാത്രാമൊഴി!
നിറയുമേറെയായ് ശോകമേഘങ്ങളെൻ
നിറമൊഴിഞ്ഞതാം ഗഗനവീഥിയിൽ
കറുകറുത്തൊരീ രാവുചൊല്ലുന്നു
കദനപൂർണ്ണമാം കവിതയീണത്തിൽ
വഴിതിരഞ്ഞുപോം മലയമാരുതൻ
വനികയിൽ തെല്ലു വിശ്രമിക്കുന്നു.
നിത്യമെന്റെയെന്നോർത്തുവെച്ചതാം
നിധികളിന്നെനിക്കന്യമാവുന്നു!
തിരകളെത്ര പുണർന്നുപോയീടിലും
തീരമെന്നുമനാഥമെന്നോർക്കണം
ഹൃദയമത്രയും ശൂന്യമാകുന്നൊരീ
ഹൃദ്യവേളയിൽ നിറയുമെന്മനം
ഇന്നലെയ്ക്കായ് പറഞ്ഞുതീർക്കുവാൻ
ഇത്തിരിപ്പോന്ന വാക്കിനാൽ - 'നന്ദി'
ഓർമ്മകളുടെ തിരുമുറ്റത്ത് ഒരുവട്ടംകൂടി .....
---------------------------------------------------------------------------
"ഓമൽക്കലാലയ വർഷങ്ങളേ
ഒരായിരം കൂട്ടുകാരേ
ഒന്നായ് കഴിഞ്ഞ നാം ഈ ദിനത്തിൽ
ഓരോ വഴിക്കിതാ യാത്രയായ്
ഈ വേളയിൽ ഈ യാത്രയിൽ
ഈറൻ മിഴികൾക്കു വിട നൽകൂ "
1986 മാർച്ച് മാസത്തിൽ മീനച്ചൂടിനും പരീക്ഷച്ചൂടിനും ഇത്തിരിനേരത്തേക്ക് അവധികൊടുത്ത് , വിടവാങ്ങൽവേദിയിൽ എല്ലാവരും ചേർന്ന് ഈ ഗാനമാലപിച്ചപ്പോൾ അവർ ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിച്ചിരിക്കില്ല എല്ലാവരും ഒരിക്കൽക്കൂടി ഈ ഓമൽക്കലാലയത്തിൽ ഒത്തുകൂടുമെന്ന്.
പക്ഷേ നീണ്ട മുപ്പത്തിയെട്ടു സംവത്സരങ്ങളിലെ വേനലിലും മഞ്ഞിലും മഴയിലും സ്ഫുടംചെയ്തെടുത്ത സ്നേഹസ്മരണകളുമായി അവർ ഈ തിരുമുറ്റത്ത് വീണ്ടുമെത്തി. മൂന്നുവർഷങ്ങൾ തങ്ങൾ പങ്കിട്ട പ്രതീക്ഷകളും ആശങ്കകളും ഭീതിയുമെല്ലാം വിജയഗാഥകളായി തിരികെ പകർന്നുനൽകാൻ.
ജിസ്സി, ലൈസമ്മ, റോസ് എന്നിവർചേർന്ന് രൂപം നൽകിയ 'അസ്സംപ്ഷൻ ബട്ടർഫ്‌ളൈസ് 86 ' എന്ന വാട്സ് ആപ്പ് ഗ്രൂപ്പിലൂടെ വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം ഒന്നിച്ചുചേർന്ന, 1983 - 1986 ബാച്ചിലെ 42 ഗണിതശാസ്ത്ര ബിരുദവിദ്യാർത്ഥികളാണ് ഇക്കഴിഞ്ഞ മെയ് 21 നു തങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട കലാലയത്തിൽ ഒത്തുകൂടിയത്. ഇവരോടൊപ്പം, പൂർവ്വവിദ്യാർത്ഥിനി എന്നതിനപ്പുറം ഈ കോളേജിലെത്തന്നെ അദ്ധ്യാപികയാവാനും ഭാഗ്യം ലഭിച്ച റിൻസിയുടെയുംകൂടി നേതൃത്വത്തിലും അക്ഷീണപരിശ്രമത്തിലുമാണ് ഈയൊരു പുനഃസമാഗമം യാഥാർത്ഥ്യമായത് .
മുൻകൂട്ടി നിശ്ചയിച്ചപ്രകാരം രാവിലെ പത്തുമണിക്കുതന്നെ കലാലയാങ്കണത്തിലെത്തിയ ഈ ചിത്രശലഭങ്ങൾ പാറിപ്പറന്ന് പഴയ ഡിഗ്രിക്‌ളാസ്സിലെ കൗമാരകാലത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുപോയത് എത്ര പെട്ടെന്നായിരുന്നു! അന്നത്തെ കളിതമാശകളും വർത്തമാനങ്ങളും പൊട്ടിച്ചിരികളും തിരികെയെത്തിയപ്പോൾ 38 വർഷങ്ങൾ പ്രായത്തിൽനിന്നുതന്നെ അദൃശ്യമായതുപോലെ. ചിലർ എത്രകണ്ടിട്ടും മതിയാവാതെ, ഒരിക്കൽ തങ്ങളുടേതുമാത്രമായിരുന്ന ആ ചുറ്റുപാടുകളെ കണ്ണുകളിൽ ആവാഹിച്ചെടുക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അന്നു പഠിച്ച ക്ലാസ്മുറികളിൽ തങ്ങളുടെ ഇരിപ്പിടങ്ങൾ കണ്ടെത്തി, തൊട്ടും തലോടിയും പോയകാലത്തിലേക്ക് മനസ്സുകൊണ്ടൊരു മടക്കയാത്ര. അവിടെയിരുന്നു ഫോട്ടോകളെടുത്ത് , മനസ്സിൽനിന്ന് മാഞ്ഞുപോകാത്ത ഇന്നലെകളുടെ ഗാഥകൾ പരസ്പരം പങ്കുവെച്ച്, കുറച്ചുസമയം ചെലവിട്ടശേഷം അവർ പുറത്തിറങ്ങി. അപ്പോഴേക്കും കാപ്പിയും തയ്യാറായിരുന്നു. പ്രിയപ്പെട്ട സഹപാഠി റെനി പഴയചങ്ങാതിമാർക്കായി കൊണ്ടുവന്ന പലഹാരങ്ങൾക്ക് ഇരട്ടിമധുരം.
പിന്നെ കോളേജ് കാന്റീനോട് ചേർന്നുള്ള ഹാളിൽ ജോസിയുടെ നേതൃത്വത്തിലും നിയന്ത്രണത്തിലും ചേർന്ന ചെറിയൊരു യോഗം, ഷേർളിയും റോസും ചെന്നാലപിച്ച ഭക്തിസാന്ദ്രമായ പ്രാർത്ഥനാഗീതത്തോടെ തുടക്കംകുറിച്ചു. അന്നത്തെ അഭിവന്ദ്യരായ ഗുരുജനങ്ങളിൽ അഞ്ചുപേർ ഈ ഒത്തുചേരലിൽ പങ്കെടുക്കാൻ എത്തിച്ചേർന്നത് ഏറെ ഭാഗ്യമായിക്കരുതുന്നു. സിസ്റ്റർ മരിയ, സിസ്റ്റർ ജോവിറ്റ്, മിസ് സാലി, മിസ് മറിയമ്മ , മിസ് റോസമ്മ എന്നിവർക്കൊപ്പം ഇപ്പോഴത്തെ പ്രിൻസിപ്പലായ
റവ. ഫാദർ തോമസ് ജോസഫ് പറത്തറയും ഇപ്പോഴത്തെ ഏതാനും അദ്ധ്യാപകരും പങ്കെടുത്തു എന്നത് ശ്രദ്ധേയമായി. അവരുടെയൊക്കെ വാക്കുകൾ ഇപ്പോഴും അമൂല്യങ്ങളായ മൊഴിമുത്തുകൾതന്നെ എന്നതുകൊണ്ടാവാം എല്ലാവരും അത്യധികം ശ്രദ്ധയോടെ, കൗതുകത്തോടെ, കേട്ടിരുന്നത്. അവരോടൊപ്പം നിന്ന് പകർത്തപ്പെട്ട ചിത്രങ്ങളും ഏറെ വിലപ്പെട്ടത്.
അകാലത്തിൽ കാലയവനികയ്ക്കുള്ളിൽ മറഞ്ഞ അദ്ധ്യാപകരെയും മൂന്നു സഹപാഠികളെയും അനുസ്മരിച്ച് പ്രാർത്ഥിച്ചശേഷം നടന്ന സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തൽ ചടങ്ങിൽ ഓരോരുത്തർക്കും പങ്കുവയ്ക്കാനുണ്ടായിരുന്നത് ജീവിതപരീക്ഷയിൽ തങ്ങൾ നേടിയെടുത്ത വിജയത്തിളക്കങ്ങളായിരുന്നു എന്നത് ഏവർക്കും ആഹ്ളാദംപകർന്നു. അതും ഈ പുണ്യഭൂമിയുടെ സുകൃതമെന്നല്ലാതെ മറ്റെന്താണ് !
അന്നത്തെ കോളേജ് വാനമ്പാടിയായിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ സ്വന്തം ജിജി ജോൺസൺ ''ഈ മനോഹരതീരത്തുതരുമോ ഇനിയൊരു ജന്മംകൂടി' എന്ന് ഈണംതെറ്റാതെ പാടിയപ്പോൾ എല്ലാവരുടെയും മനസ്സിൽ ആ വരികൾ പ്രതിധ്വനിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. യോഗത്തിനുശേഷം സ്വാദിഷ്ടമായ ഉച്ചഭക്ഷണവും ഒരുക്കിയിരുന്നു. പറഞ്ഞാലും പറഞ്ഞാലും തീരാത്ത കഥകൾച്ചൊല്ലി എല്ലാവരും ഭക്ഷണം കഴിച്ച്, അവിടെയാകെ നടന്നു പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാർക്കൊപ്പാം ചിത്രങ്ങളെടുത്ത്‌, പിന്നെയും കുറച്ചുസമയം. ഇന്നു വന്നെത്താൻ കഴിയാത്ത കൂട്ടുകാരെക്കൂടിചേർത്ത്, ഇനിയും ഈ തിരുമുറ്റത്ത് വീണ്ടും കണ്ടുമുട്ടാമെന്ന പ്രതിജ്ഞയെടുത്ത്, കലാലയകവാടം കടന്ന് വീണ്ടും പലവഴികളിലായി ആ ചിത്രശലഭങ്ങൾ പറന്നുമറഞ്ഞു. അവിടെ പൂച്ചട്ടികളിൽ വിടർന്നുനിന്ന വർണ്ണപുഷ്പങ്ങൾ പരസ്പരം മന്ത്രിക്കുന്നുണ്ടാവാം ' താമസിയാതെ ഈ പൂമ്പാറ്റകൾ ഇനിയുമിവിടെയെത്തും' എന്ന്.
തുൽജാ ഭവാനി ക്ഷേത്രം.
---------------------------------------
മഹാരാഷ്ട്രയിലെ രണ്ടാമത്തെ ശക്തിപീഠ ക്ഷേത്രമാണ് ഒസ്മാനാബാദ് ജില്ലയിലെ തുൽജാപ്പൂരിൽ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന തുൽജാ ഭവാനി ക്ഷേത്രം. പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ കടമ്പ് രാജവംശത്തിലെ മറാത്ത മഹാമണ്ഡലേശ്വര മരദദേവയാണ് ഈ ക്ഷേത്രം നിർമ്മിച്ചത്.ക്ഷേത്രത്തിന്‍റ നടത്തിപ്പും പൗരോഹിത്യാവകാശവും മരദാദേവയുടെ പിൻഗാമികളായ പാലികർ ഭോപ്പേ വംശത്തിന്‍റെ കൈവശമാണ്.
പാർവ്വതി/ദുർഗ്ഗാദേവിക്കായി സമർപ്പിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ഈ ക്ഷേത്രത്തിൽ ദേവി, തുൽജാ ഭവാനിയുടെ രൂപത്തിൽ ഇവിടെ വസിച്ച് ഭക്തരെ അനുഗ്രഹിക്കുന്നു എന്നാണ് വിശ്വാസം. സതീദേവിയുടെ ശരീരഭാഗങ്ങളിൽ ഇവിടെപ്പതിച്ചിരിക്കുന്നത് മൂന്നാം തൃക്കണ്ണാണെന്നാണ് പറയപ്പെടുന്നത്. . തുരജാ, ത്വരിതാ, അംബാ, ഭവാനി എന്നീ നാമങ്ങളിലും ദേവി അറിയപ്പെടുന്നു. ക്ഷേത്രത്തിന്റെ ചരിത്രം സ്കന്ദപുരാണത്തിൽ പരാമർശിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഈ ക്ഷേത്രം മഹാരാഷ്ട്ര,ഗുജറാത്ത്, രാജസ്ഥാൻ തെലങ്കാന, വടക്കൻ കർണാടക, നേപ്പാൾ തുടങ്ങിയ സ്ഥലങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള തീർത്ഥാടകർ വന്നെത്തുന്ന ഏറെ സവിശേഷതകളുള്ള ഒരാരാധനാലയമാണ്. ദുർഗാദേവിയെ ഭവാനീരൂപത്തിൽ ആരാധിക്കുന്ന ഈ പ്രദേശങ്ങളിൽനിന്നൊക്കെ ഭക്തർ പ്രത്യേക പ്രാർത്ഥനകളും വഴിപാടുകളുമായി ക്ഷേത്രത്തിലെത്തുന്നു. മഹാരാഷ്ട്രയിലെ ഭോസലെ രാജകുടുംബത്തിന്റെയും യാദവുകളുടെയും മറ്റു വിവിധജാതികളിൽപ്പെട്ട എണ്ണമറ്റ കുടുംബങ്ങളുടെയും കുടുംബദേവതകൂടിയാണ് തുൾജാ ഭവാനി.
"ഭവാനി" അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ "ജീവൻ്റെ ദാതാവ്" എന്നാണ് വിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെടുന്നത്, അതായത് പ്രകൃതിയുടെ ശക്തി അല്ലെങ്കിൽ സൃഷ്ടിപരമായ ഊർജ്ജത്തിൻ്റെ ഉറവിടം. യഥാർത്ഥ ശക്തിയുടെ ജീവനും ഉറവിടവും നല്കുന്ന ദേവിയാണ് തുൽജാ ഭവാനി എന്നാണ് വിശ്വാസം
തൻ്റെ ഭക്തർക്ക് വിശപ്പകറ്റാൻ ഭക്ഷണം നൽകുന്ന അമ്മയായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു, കൂടാതെ ദുഷ്ടശക്തികളായ അസുരന്മാരെ ഉന്മൂലനം ചെയ്തു ഭൂമിയിൽ സമാധാനം ഉറപ്പാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന കരുണാമൂർത്തിയാണ് 'അമ്മ. ദേവി ഇവിടെ 'സ്വയംഭൂ' ആണ്. മൂന്നടി ഉയരത്തിലുള്ള വിഗ്രഹത്തിനു എട്ടു കരങ്ങളും ഓരോ കരത്തിലും അതിവിശിഷ്ടമായ ആയുധങ്ങളുമുണ്ട്.
ഏതൊരു ക്ഷേത്രത്തോടനുബന്ധിച്ചും ഐതിഹ്യങ്ങളും കഥകളും ഉണ്ടാവുമല്ലോ. അത്തരം കഥകൾ തുൽജാഭവാനി ക്ഷേത്രത്തെക്കുറിച്ചും പറഞ്ഞുകേൾക്കാറുണ്ട് . അതിലൊന്ന് ഇങ്ങനെ :- കാലങ്ങൾക്കപ്പുറത്ത് കർദമുനിയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ പത്നി അനിഭൂതിയും തങ്ങളുടെ കുഞ്ഞുമൊത്ത് ഈ പ്രദേശത്ത് കഴിഞ്ഞിരുന്നു. മുനിയുടെ അകാരണമരണംമൂലം അനാഥരാക്കപ്പെട്ട പത്നിയും കുഞ്ഞും മന്ദാകിനിയുടെ തീരത്തെത്തി ഭവാനിദേവിയോട് തന്റെ കുഞ്ഞിനെ സംരക്ഷിക്കണമെന്നാവശ്യപ്പെട്ട് തപം അനുഷ്ഠിച്ചു. ആ സാധുവിന്റെ തപസ്സുമുടക്കാനായി കുക്കുർ എന്നൊരു രാക്ഷസൻ എത്തുകയും ഭവാനിദേവി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു രാക്ഷസനെ വധിച്ച് കരുണയ്ക്കായ് പ്രാർത്ഥിച്ച അനുഭൂതിയെ അനുഗ്രഹിക്കുകയും ച്യ്തുവത്രേ! പിന്നീട് ദേവി അവിടെത്തന്നെയുള്ള ബാലഘട്ട് എന്ന മലയിൽ ഉപവിഷ്ടയായെന്നും അവിടം പിന്നീട് ദേവിയുടെ ക്ഷേത്രമായെന്നും വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.
മറ്റൊരു കഥയിൽ ബാലഘട്ടിന്റെ ഭാഗമായിരുന്ന യമുനാചലത്തിൽ ഒളിപാർത്തിരുന്ന പോത്തിന്റെ രൂപമുള്ള മഹിഷാസുരൻ അവിടെയുള്ള മനുഷ്യർക്ക് വലിയ വിപത്തുകൾ ഉണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഭക്തരുടെ പ്രാർത്ഥനപ്രകാരം ഈ അസുരനെ ദേവി, ഇപ്പോൾ ക്ഷേത്രമിരിക്കുന്ന സ്ഥലത്തുവെച്ചാണത്രേ വധിച്ചത് .ഈ കഥയിലെ സംഭവങ്ങൾ കൃതയുഗത്തിൽ നടന്നതായാണ് പറയപ്പെടുന്നത്.
മറ്റൊരു വിശ്വാസത്തിന്‌ ഏറെ കാലപ്പഴക്കമില്ല.
മറാത്താ ചക്രവർത്തിയായിരുന്ന ഛത്രപതി ശിവാജിയുടെ ജീവിതത്തോട് ഏറെ ചേർന്നു നിൽക്കുന്ന ക്ഷേത്രമാണ് തുൽജാ ഭവാനി ക്ഷേത്രം . അദ്ദേഹം പതിവായി ഈ ക്ഷേത്രം സന്ദർശിച്ചിരുന്നുവെന്നാണ് പറയപ്പെടുന്നത്. 1645 ൽ
ദേവി തന്റെ കടുത്ത ഭക്തനായ ശിവജിക്ക് ഭവാനി ഖഡ്ഗ എന്ന പേരിൽ ഒരു വാൾ നല്കിയിരുന്നു എന്നും വിശ്വാസമുണ്ട്. (ഈ ഖഡ്ഗം പോർച്ചുഗീസുകരുടേതാണെന്നുള്ള വാദവും ഇന്ന് ശക്തമായി നിലനിൽക്കുന്നു. അവരിൽനിന്നും സവാന്തവാടിയിലെ സാവന്ത് അത് കൈവശപ്പെടുത്തുകയും ശിവ്ജി അദ്ദേഹത്തിന് നല്ല വില നൽകി അത് സ്വന്തമാക്കുകയുമായിരുന്നു. ശത്രുക്കളുടെ സൈനികബലത്തിനുമുന്നിൽ ആനി ശുഷ്കമായ തന്റെ സൈന്യത്തിന്റെ വിജയത്തിൽ ആശങ്കാകുലനായിരുന്ന അദ്ദേഹത്തിന് ഒരു രാത്രിയിൽ ദേവി സ്വപ്നദർശനം നൽകുകയും തന്റെ സാന്നിധ്യം അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഈ വാളിൽ എപ്പോഴുമുണ്ടാകുമെന്നു അരുളിചെയ്യുകയും ചെയ്തത്രേ! അത് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആത്മവിശ്വാസം വർദ്ധിക്കാനിടയാവുകയും തുടര്ന്നുണ്ടായ യുദ്ധങ്ങളിൽ അദ്ദേഹം വിജയത്തിലാകാം ചൂടുകയും ചെയ്തു . ) ഏതൊരു വിഷമഘട്ടത്തെയും നേരിടാനുള്ള ശക്തിയും മനക്കരുത്തും ദേവിയുടെ പ്രീതിയാൽ കൈവരുമെന്ന്‌ ഇന്നാട്ടിലെ ഭക്തർ വിശ്വസിക്കുന്നതും ഒരുപക്ഷേ തങ്ങളുടെ കൺകണ്ട ദൈവമായ ശിവജിമഹാരാജിന്റെ ഈ അനുഭവമാകാം.
സാധാരണക്ഷേത്രങ്ങളിലേതുപോലെ ഇവിടെയും പൂജാദികർമ്മങ്ങൾ നിത്യേന നടക്കുന്നുണ്ട്. കൂടാതെ വിശേഷാവസരങ്ങളിൽ ദേവീവിഗ്രഹം എഴുന്നെള്ളിച്ചുള്ള ഘോഷയാത്രകളും ഉണ്ടാകും. ഈ ക്ഷേത്രത്തിലെ മറ്റൊരു പ്രത്യേകത ഇവിടെ ദേവി വർഷത്തിൽ നാലുദിവസം ഉറക്കത്തിലായിരിക്കും. വിജയദശമിക്കുശേഷം ഏകാദശി മുതലുള്ള ദിവസങ്ങളാണ് ദേവിയുടെ ഈ വിശ്രമസമയം. ഭക്തരെ സംരക്ഷിക്കുന്നതിനായി ശത്രുനിഗ്രഹം നടത്തിയതിന്റെ ക്ഷീണം മാറുന്നതിനാണത്രേ ഈ വിശ്രമം.
മറ്റൊരു കൗതുകകരമായ വിശേഷം 15 വർഷം കൂടുമ്പോൾ നടത്തുന്ന, ക്ഷേത്രഭണ്ഡാരം തുറന്നുള്ള വരുമാനക്കണക്കെടുപ്പാണ്. ഇക്കഴഞ്ഞവർഷം നടന്ന കണക്കെടുപ്പിൽ കോടിക്കണക്കിനു രൂപ വിലമതിക്കുന്ന നേർച്ചദ്രവ്യങ്ങളാണത്രേ ഭണ്ഡാരങ്ങളിൽനിന്ന് ക്ഷേത്രത്തിനു ലഭിച്ചത്. പണവും സ്വർണ്ണവും വിലപിടിപ്പുള്ള മറ്റു ലോഹങ്ങളും രത്നങ്ങളുമൊക്കെ ഇതി ഉൾപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഏഴുപേർ ചേർന്ന സംഘത്തിന് ആഴ്ചകൾ വേണ്ടിവന്നു ഒക്കെ എണ്ണിത്തിട്ടപ്പെടുത്താൻ.
ഔറംഗബാദിൽ നിന്ന് 280 കിലോമീറ്റർ അകലെയാണ് തുൽജാ ഭവാനി ക്ഷേത്രം സ്ഥിതിചെയ്യുന്നത്. യാത്രാസൗകര്യങ്ങൾ വേണ്ടുംവണ്ണമുള്ളതുകൊണ്ടു ക്ഷേത്രത്തിലെത്തിച്ചേരാൻ ഭക്തർക്ക് യാതൊരു ബുദ്ധിമുട്ടും ഉണ്ടാവില്ല.
കാലം മാറുന്നു, വിഷുക്കാലവും ( മെട്രോ മിറർ - ഏപ്രിൽ ലക്കം )
----------------------------------------------
കൊന്നപ്പൂവും കണിവെള്ളരിയും കൈനീട്ടവുമായ് ഒരു വിഷുക്കാലംകൂടി മലയാളിയുടെ മനസ്സിൽ ഗൃഹാതുരതയുടെ പൂത്തിരികത്തിച്ച് വന്നെത്തുകയായി. എങ്ങുനിന്നൊക്കെയോ പാറിവന്നെത്തുന്ന വിഷുപ്പക്ഷിയുടെ വായ്ത്താരിക്കു കാതോർത്ത് മുറ്റത്തോ തൊടിയിലോ കൊച്ചുകിടാങ്ങൾ അലയുന്നുണ്ടാവാം. പുത്തൻപ്രതീക്ഷകളുടെ നെയ്ത്തിരിനാളവുമായ് വന്നെത്തുന്ന വിഷുപ്പുലരിയിൽ സമ്പൽസമൃദ്ധമായ പ്രകൃതിയുടെ തത്സ്വരൂപമായ വിഷുക്കണി കണ്ട്, വിഷുകൈനീട്ടം കൊണ്ട്, സദ്യയുണ്ട് ഈ വിശിഷ്ടദിനം കടന്നുപോകുമ്പോൾ ഓരോ മലയാളിയുടെയും മനസ്സിന്റെ ചെപ്പിൽ മധുരസ്മരണകളുടെ കുന്നിമണികൾ പിന്നെയും പിന്നെയും വന്നുനിറയും.
ഓരോ ആഘോഷങ്ങളും ബാല്യകാലസ്മരണകളുടെ മഹാസമുദ്രത്തിലെ സമൃദ്ധമായ തിരയിളക്കങ്ങളായി അനുഭവപ്പെടാറില്ലേ! ആഘോഷങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഐതിഹ്യങ്ങളും കഥകളുമൊക്കെ പിഞ്ചുമനസ്സുകളിലാണ് ഏറെ സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നതും . അതുകൊണ്ടുതന്നെ നിറഞ്ഞ മനസ്സോടെ, ആഹ്ലാദാതിരേകത്തോടെ, ആഘോഷങ്ങളെ വരവേൽക്കാൻ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കാണ് കഴിയുന്നത്. അതവരുടെ പ്രത്യാശയുടെ, സ്വപ്നങ്ങളുടെ, തിരിനാളങ്ങളാണ് ജ്വലിപ്പിക്കുന്നത്. വിഷുക്കഥകളും വിഷുപ്പക്ഷിയും വിഷുക്കണിയും വിഷുക്കൈനീട്ടവും വിഷുസദ്യയുമൊക്കെ കുഞ്ഞുമനസ്സുകളിൽ നിറയ്ക്കുന്ന സംസ്കൃതിയുടെ, പാരമ്പര്യമൂല്യങ്ങളുടെ, വർണ്ണാഭമായ പ്രകാശപൂരങ്ങൾ ഒട്ടും നിറംമങ്ങാതെ അവരുടെ നാളെകളിലും പ്രതിഫലിക്കും. വരുംതലമുറകളിലേക്ക് കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെടേണ്ട അമൂല്യങ്ങളായ വിശ്വാസസംഹിതകളുടെ സംരക്ഷണംകൂടിയാണ് ഇത്തരം ആഘോഷങ്ങളിലൂടെ സാധ്യമാകുന്നത്.
വിശ്വാസങ്ങൾക്കും ഐതിഹ്യങ്ങൾക്കുമപ്പുറം വിഷു എന്ന സങ്കല്പത്തിന് ഭൂമിശാസ്ത്രപരവും ജ്യോതിശാസ്ത്രപരവ്മായുള്ള പ്രത്യേകതയും ഏറെ പ്രാധാന്യമർഹിക്കുന്നു. വിഷുവം എന്ന വാക്കില്നിന്നാണ് വിഷു എന്ന ആഘോഷത്തിന്റെതന്നെ ഉദ്ഭവം. വിഷുവം എന്നാല്‍ രാവും പകലും തുല്യദൈര്‍ഘ്യം ഉള്ള ദിനം. പാഠപുസ്തകങ്ങളിൽ എന്നൊരു പഠിച്ചുമറന്ന സമരാത്രദിനങ്ങൾ. വര്‍ഷത്തില്‍ രണ്ടു വിഷുവങ്ങങ്ങള്‍ (Equinoxes) ആണ് ഉള്ളത് . മേഷാദിയും ( വസന്ത വിഷുവവും) (Vernal Equinox) തുലാദിയും (തുലാ വിഷുവവും) (Autumnal Equinox). ഈ കാലഘട്ടത്തിൽ , വര്‍ഷത്തില്‍ മാര്ച്ച് 21നും സെപ്റ്റംബര്‍ 23നും ആണ് സാധാരണയായി ഇങ്ങനെ വന്നു ചേരാറുള്ളത്.
ഭൂമിയുടെ അച്ചു തണ്ടിന്റെ നില 23. 5 (കൃത്യമായി 23o 27") ഡിഗ്രി ചെരിഞ്ഞാണ് . മാത്രവുമല്ല ഭൂമി സൂര്യനു ചുറ്റും പ്രദക്ഷിണം ചെയ്യുമ്പോള്‍ നമുക്കനുഭവേദ്യമാകുന്ന സൂര്യന്റെ ഉത്തര-ദക്ഷിണായനങ്ങള്‍ തീര്‍ക്കുന്ന ക്രാന്തികപഥവും (elliptical equator) ഭൂമധ്യരേഖ ഭൂഗോളത്തെ ഛേദിക്കുമ്പോളുണ്ടാകുന്ന ഖഗോള മദ്ധ്യരേഖയും( celestial equator.) ഒന്നിച്ചു ചേരുന്നത് ഈ ദിനങ്ങളിലാണ്. അതായത് സൂര്യന്‍ ഭൂമദ്ധ്യരേഖയ്ക്കു നേരെ മുക്ളിലായി വരുന്ന ദിനങ്ങള്‍. മേഷാദി കഴിഞ്ഞാല്‍ സൂര്യന്‍ ഉത്തരായനം ആരംഭിക്കുകയായി. അത് ജൂണ്‍ 22 വരെ തുടരും. പിന്നെ മടങ്ങുന്ന സൂര്യന്‍ സെപ്ടംബര്‍ 23നു വീണ്ടും ഭൂമദ്ധ്യരേഖയ്ക്കു മുകളിലെത്തുകയും തുലാദി വിഷുവം ആഗതമാവുകയും ചെയ്യും. അതിനു ശേഷം ദക്ഷിണായനമാണ്. ഡിസംബര്‍ 22 വരെ ഇതു തുടരുന്നു . പിന്നെ മടങ്ങുകയും ചെയ്യും.വീണ്ടും മാര്ച്ച് 21നു ഭൂമദ്ധ്യരേഖയ്ക്കു മുകളിലെത്തും സൂര്യന്‍.മറ്റൊരു പ്രത്യേകത കൂടിയുണ്ട് ഈ ദിനങ്ങള്‍ക്ക്. ഭൂമിയില്‍ എല്ലായിടത്തും സൂര്യന്‍ നേരെ കിഴക്കുദിച്ച് നേരെ പടിഞ്ഞാറ് അസ്തമിക്കുന്നത് ഈ ദിവസങ്ങളില്‍ ആണ് . അതുകൊണ്ടാണ്ഈ ദിനത്തില്‍ തുല്യമായി പകലും രാവും നമുക്കനുഭവേദ്യമാകുന്നത്. പക്ഷേ പ്രകാശത്തിന്റെ പ്രത്യേകതയായ അപവര്‍ത്തനവും ( സാന്ദ്രതാ വ്യത്യാസമുള്ള മാധ്യമങ്ങളിലൂടെ രശ്മികള്‍ കടന്നുപോകുമ്പോള്‍ ദിശകളിലുണ്ടാകുന്ന വക്രത) ഉദയാസ്തമനങ്ങള്‍ കണക്കാക്കുന്ന രീതിയും മൂലം പകലിന് ഈ ദിനങ്ങളിലും ദൈര്‍ഘ്യം അല്പം കൂടുതലായിത്തന്നെ കാണാവുന്നതാണ്.
പ്രാചീനകാലത്ത് (ഏതാണ്ട് രണ്ടായിരത്തോളം വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ്‌) നമ്മുടെ ജ്യോതിശാസ്ത്ര പണ്ഡിതന്മാര്‍ വസന്തവിഷുവം കണാക്കാക്കിയിരുന്ന മേടം ഒന്നാണ് നമ്മള്‍ വിഷുവായി ആഘോഷിക്കുന്നത്. നമ്മുടെ നാടിന്റെ അക്ഷാംശ-രേഖാംശ രേഖകളുടെ സ്ഥാനമൊക്കെ നോക്കിയുള്ള കണക്കുകൂട്ടലിലാവാം ഈ ദിനത്തെ അവര്‍ കണക്കാക്കിയിരുന്നത്. സൂര്യചന്ദ്രന്മാർക്ക് ഭൂമിയിലുള്ള ഗുരുത്വാകർഷണം മൂലമുണ്ടാകുന്ന പുരസ്സരണം എന്ന പ്രതിഭാസം കാരണം വിഷുവങ്ങളുടെ സമയക്കണക്കിലും അല്പമായ മാറ്റങ്ങൾ വർഷംതോറും വന്നുഭവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. എങ്കിലും നാമിപ്പോഴും മേടമാസത്തിൻലെ നമ്മുടെ പഴയ വിഷുതന്നെ ആഘോഷിക്കുന്നു. പക്ഷേ കൊന്നമരങ്ങൾ മീനമാസത്തിൽത്തന്നെ പൂചൂടി നിൽക്കാറുള്ളതും നാം കാണുന്നുണ്ടല്ലോ.
(വിഷുവങ്ങള്‍ ലോകമെമ്പടും പ്രത്യേകതകളുള്ള ദിനങ്ങളായി തന്നെ കണക്കാക്കി വരുന്നു. പല നാടുകളിലും ഈ ദിനങ്ങള്‍ ഉത്സവദിനങ്ങളായി കരുതി ആഘോഷിക്കുകയും ചെയ്തുപോരുന്നു. നമ്മുടെ രാജ്യത്ത് എന്തുകൊണ്ടോ ഈ ദിനങ്ങളുടെ പ്രത്യേകത പ്രാധാന്യത്തോടെ കാണുന്നില്ല എന്നതാണു സത്യം.)
വിഷുക്കാലത്തിന്റെ പ്രതീകമെന്നോണം പ്രകൃതി നമുക്കായി ഒരുക്കിവയ്ക്കുന്ന ചേതോഹരമായ കണിയാണല്ലോ കർണ്ണികാരപ്പൂക്കൾ. സ്വർണ്ണകുംഭം മറിച്ചിട്ടമാതിരി നാടെങ്ങും പൂത്തുവിലസുന്ന കൊന്നമരങ്ങളെ പണ്ടൊക്കെ വിഷുക്കാലങ്ങളിൽ മാത്രം കണ്ടുവന്നിരുന്നെകിൽ ഇന്നാകട്ടെ വർഷത്തിന്റെ ഏതു ഋതുവിലും നമുക്ക് കാണാമെന്നായിരിക്കുന്നു. കാലംതെറ്റിയുള്ള കർണ്ണികാരപ്പൂക്കൾ കാലാവസ്ഥയിലെ വ്യതിയാനത്തിന്റെ മുന്നറിയിപ്പായി ആചാര്യന്മാർ കരുതിപ്പോന്നിരുന്നു. പ്രപഞ്ചത്തെ സംബന്ധിച് ഇന്നത്തെ കാലത്തിന്റെ ഘടനാരീതികളും വ്യതിയാനപഥങ്ങളും പ്രവചങ്ങൾക്കതീതമായി നിലകൊള്ളുന്നു എന്നത് ഏറെ ഗൗരവമുള്ള കാര്യംതന്നെ. ഉയരുന്ന അന്തരീക്ഷോഷ്മാവും വറ്റിപ്പോകുന്ന ജലസ്രോതസ്സുകളും മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന വര്ഷകാലവുമൊക്കെ ഭൂമിയിൽ ജീവജാലങ്ങളുടെ നിലനില്പിനെത്തന്നെ ചോദ്യംചെയ്യുന്ന അവസ്ഥയിലെത്തിനിൽക്കുന്നു. ലോകമെമ്പാടും ആഗോളതാപനത്തിന്റെ ദുരന്തങ്ങൾ അനുഭവിക്കാൻ മുന്കരുതലുകളുമായി ഏവരും കരുതിയിരിക്കേണ്ട അവസ്ഥയാണിന്ന്. ശാസ്ത്രജ്ഞന്മാർ നിരത്തുന്ന പോംവഴികൾ ഒട്ടേറെ നമുക്കുമുന്നിലുണ്ടെങ്കിലും എത്രത്തോളം അതൊക്കെ പ്രവർത്തികമാകുന്നു എന്നത് ചിന്തനീയം.
( മെട്രോ മിറർ - ഏപ്രിൽ ലക്കം )
മഹാരാഷ്ട്രയിലെ ശക്തിപീഠങ്ങൾ - ദേവഭൂമി
==============================
മഹാലക്ഷ്മി ക്ഷേത്രം, കോൽഹാപ്പൂർ
--------------------------------------------------------------------
ആദിപരാശക്തിയെ, സതിയുടെ ശരീരപിണ്ഡങ്ങളുടെ രൂപത്തിൽ പ്രതിഷ്ഠിച്ചിരിക്കുന്ന ഭഗവതീക്ഷേത്രങ്ങളാണ് ശക്തിപീഠങ്ങൾ.
ദക്ഷയാഗത്തിൽ പങ്കെടുത്ത് അപമാനിതയായതിനാൽ മനംനൊന്തു ദേഹത്യാഗം ചെയ്ത സതിയുടെയും പ്രാണൻവെടിഞ്ഞ തന്റെ പ്രേയസിയുടെ ദേഹം കണ്ടു ഖിന്നനായ മഹാദേവൻ സതീദേവിയുടെ മൃതശരീരവുമായി അലഞ്ഞ കഥയുമൊക്കെ എല്ലാവര്ക്കും പരിചിതമാണല്ലോ. മഹാദേവന്റെ ആതങ്കമാറ്റാനായി മഹാവിഷ്ണു തന്റെ സുദർശനചക്രത്താൽ ആ മൃതദേഹത്തെ പലതായി ഖണ്ഡിച്ചു. ദേവിയുടെ വിവിധശരീരഭാഗങ്ങളും ആഭരണങ്ങളും പതിച്ചയിടങ്ങളാണ് ശക്തിപീഠങ്ങൾ എന്നറിയപ്പെടുന്നത്. പരമശിവന്റെ അവതാരമായ കാലഭൈരവനൊപ്പമാണ് ഈ ശക്തിപീഠങ്ങളിൽ ആദിശക്തിദേവിയെ ആരാധിക്കുന്നത്. ഈ ശക്തിപീഠങ്ങൾ ഇന്ഡ്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിന്റെ വിവിധഭാഗങ്ങളിലായി നിലകൊള്ളുന്നു. അവയ്ക്ക് കൃത്യമായൊരു എണ്ണം പറയാൻ കഴിയില്ല എന്നുതന്നെ പറയേണ്ടിവരും
മഹാരഷ്ട്രയിൽ മൂന്നു പ്രധാന ശക്തിപീഠങ്ങളാണുള്ളത്. അവയിൽ ഒന്നാണ് കൊൽഹാപ്പൂരിലെ മഹാലക്ഷ്മിക്ഷേത്രം. സതീദേവിയുടെ മൂന്ന് കണ്ണുകൾ വീണ സ്ഥലമാണിത്. ആദിപരാശക്തിയുടെ രണ്ടാമത്തെ രണ്ടാമത്തെ ഭാവമായ മഹാലക്ഷ്മിയാണ് ഇവിടെ ആരാധിക്കപ്പെടുന്നത്.(മഹാകാളി, മഹാസരസ്വതി എന്നിവയാണ് മറ്റു രണ്ട് രൂപങ്ങൾ.) സതീദേവിയുടെ മൂന്ന് കണ്ണുകൾ വീണ സ്ഥലമാണിത്. ശക്തിപീഠമായതുകൊണ്ടുതന്നെ ശിവപാർവ്വതിമാർ ഇവിടെ വസിക്കുന്നു എന്ന വിശ്വാസത്തിൽ അംബാബായിക്ഷേത്രം എന്നും ഈ ക്ഷേത്രത്തെ വിളിച്ചു പോരുന്നു . മോക്ഷപ്രാപ്തി ലഭിക്കുന്ന ആറിടങ്ങളിൽ ഒന്നാണിത് . മഹാവിഷ്ണുവും ലക്ഷിദേവിയും മഹാപ്രളയകാലത്തുപോലും ഇവിടെ സന്നിഹിതരായിരുന്നു എന്നാണു വിശ്വാസം. ഈ പ്രദേശം ജഗദംബ തന്റെ കരങ്ങളിലേന്തുന്നു എന്നതിനാൽ എല്ലാ നാശങ്ങളിൽ നിന്നും സംരക്ഷിക്കപ്പെട്ടുപോരുന്നുവെന്നും വിശ്വസിച്ചുവരുന്നു.. മഹാവിഷ്ണുവും തന്റെ പ്രിയപത്നിയുടെ സന്നിധാനമായ ഇവിടെയാണത്രെ വൈകുണ്ഠത്തെക്കാളും ക്ഷീരസാഗരത്തെക്കാളും പ്രിയമായി കരുതുന്നത് . പഞ്ചഗംഗാനദീതീരത്തു സ്ഥിതിചെയ്യുന്നതിനാൽ ദക്ഷിണകാശി എന്നും ഇവിടം അറിയപ്പെടുന്നു.
ആറായിരത്തോളം വർഷം പഴക്കമുള്ള പുണ്യശിലയിലാണത്രേ ഇവിടുത്തെ വിഗ്രഹം. 40 കിലോയോളം തൂക്കമുണ്ടിതിന് . ഈ പൗരാണികത വ്യക്തമാക്കുന്നതാണ് വിഗ്രഹത്തിലെ അമൂല്യരത്നങ്ങൾ. ശിലാതല്പത്തിലാണ് വിഗ്രഹം പ്രതിഷ്ഠിച്ചിരിക്കുന്നത് . ചതുർബാഹിയായ വിഗ്രഹത്തിന്റെ ഓരോ കരങ്ങളിലായി ഫലം ,കൗമോദകി എന്ന ഗദ, പരിച , പാനപാത്രം എന്നിവ ഗ്രഹിച്ചിരിക്കുന്നു . കിരീടത്തിൽ യോനീമുദ്രയിലെ ശിവലിംഗവും നാഗഫണവും ഉണ്ട് . പിന്നിൽ വാഹനമായ സിംഹവും നിലകൊള്ളുന്നു . സ്കന്ദപുരാണത്തിലെ ലക്ഷ്മീ സഹസ്രനാമത്തിൽ, ലക്ഷ്മി ദേവിയെ "ഓം കരവീര നിവാസിനിയേ നമഹ" എന്നർത്ഥം "കരവീരയിൽ വസിക്കുന്ന ദേവിയുടെ മഹത്വം" എന്നും "ഓം ശേഷ വാസുകി സംസേവ്യ നമഹ" എന്നർത്ഥം "ആദി ശേഷനും സേവിക്കപ്പെടുന്ന ദേവിയുടെ മഹത്വം" എന്നും സ്തുതിക്കുന്നു. ലക്ഷ്മീ സഹസ്രനാമത്തിലെ ലക്ഷ്മിയുടെ 119-ാമത്തെയും 698-ാമത്തെയും നാമങ്ങളാണ് അവ. ദേവീമാഹാത്മ്യത്തിൽ പ്രതിപാദിച്ചിരിക്കുന്നതും ഇതാണ്. കോലാപൂർ നഗരത്തെ സൂചിപ്പിക്കാൻ കരവീരയുടെ പേര് ഇപ്പോഴും പ്രാദേശികമായി ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ട്.
വടക്കോട്ടോ കിഴക്കോട്ടോ ദർശനമായുള്ള മറ്റു ക്ഷേത്രങ്ങളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി പശ്ചിമദിക്കിലേക്കാണ് വിഗ്രഹം ദർശനമായിരിക്കുന്നത് . പുരുഷന്മാരായ ഭക്തർക്കു ദേവീപാദങ്ങളിൽ കുങ്കുമപൂജ സ്വയം നടത്താം. പടിഞ്ഞാറുഭാഗത്തെ ക്ഷേത്രച്ചുവരിലുള്ള കൊച്ചു ജാലകത്തിലൂടെ വർഷത്തിൽ രണ്ടുപ്രാവശ്യം പ്രത്യേകദിനങ്ങളിൽ( വിഷുവങ്ങളായ മാർച്ച് 21 , സെപ്റ്റംബർ ) അസ്തമയസൂര്യകിരണങ്ങൾ വിഗ്രഹത്തിൽ പതിക്കും. ഈ ദിനങ്ങൾ കിരണോത്സവങ്ങൾ എന്നറിയപ്പെടുന്നു.
സൂര്യന്റെകിരണങ്ങൾ പോലും ഭക്തിപൂർവ്വം ലോകമാതാവായ മഹാലക്ഷ്മിയെ കാണാൻ വന്നു ദർശനം നടത്തുന്നുവെന്നും മനുഷ്യജീവിതംതന്നെ അമ്മയുടെ ദയാവാത്സല്യങ്ങ്ങളാൽ മോക്ഷം നേടുന്നുവെന്നും വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു.
വിഗ്രഹം അതിപുരാതനമെങ്കിലും ഇന്ന് കാണുന്ന ക്ഷേത്രം പണിതിരിക്കുന്നത് ഏഴാം നൂറ്റാണ്ടിലാണെന്നു കരുതപ്പെടുന്നു . ഏകദേശം ആയിരത്തിയറുന്നൂറു വർഷങ്ങൾക്കുമുമ്പ്, ചാലൂക്യരാജാവായിരുന്ന കർണ്ണാദേവ് ഒരു വനം വെട്ടിത്തെളിക്കുന്നതിനിടയിലാണ് ക്ഷേത്രം കണ്ടെത്തുന്നത്. അന്ന് നല്ല രീതിയിൽ പുനഃരുദ്ധാരണം നടന്നുവെങ്കിലും എട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഭൂകമ്പത്തിൽ മണ്ണിലാണ്ടുപോയ ക്ഷേത്രത്തെ ഒമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ഗന്ധവാദികരാജാവ് വീണ്ടെടുത്തു പുനഃരുദ്ധരിക്കുകയായിരുന്നു . പിന്നെയും പല നൂറ്റാണ്ടുകളിലായി നവീകരണപ്രവർത്തനങ്ങൾ നടന്നുപോന്നു. പതിമൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടിൽ ശങ്കരാചാര്യർ ക്ഷേത്രദര്ശനം നടത്തുകയും ദീപമാലയും കാര്യാലയവും മറ്റും നിർമ്മിക്കുകയും ചെയ്തു. ഇന്നിവിടെ അഞ്ചു പ്രധാന ശ്രീകോവിലുകളും ഏഴു ദീപമാലകളും മുപ്പത്തഞ്ചിലധികം ചെറുക്ഷേത്രങ്ങളുമുണ്ട് .
എല്ലാദിവസവും അഞ്ചുപൂജകളാണ് ക്ഷേത്രത്തിൽ നടത്തുന്നത്. പുലർച്ചെ അഞ്ചുമണിക്ക് പ്രത്യേകദീപത്തോടെ പള്ളിയുണർത്തൽ , എട്ടുമണിക്ക് ഷോഡശോപചാരപൂജ , വൈകുന്നേരം മൂന്ന് ആരതിപൂജകൾ എന്നിവയാണവ. വെള്ളിയാഴ്ചകളിലും പൗർണ്ണമി ദിനങ്ങളിലും വിഗ്രഹം എഴുന്നെള്ളിച്ച് പുറപ്പാടാഘോഷവും നടത്താറുണ്ട്. നവരാത്രി ആഘോഷങ്ങൾ വളരെ പ്രധാനമാണിവിടെ .
മുംബൈയിൽ നിന്ന് 380 ലധികം കിലോമീറ്റർ ദൂരമുണ്ട് കോൽഹാപ്പൂരിലേയ്ക്ക് . റോഡ്, തീവണ്ടി, വിമാനമാർഗ്ഗങ്ങളിൽ ഇവിടെയെത്താൻ വളരെയെളുപ്പമാണ് .
